Racing for equality

Het is 2021 en het toezicht op vrouwenlichamen is een praktijk die blijft bloeien. Tijdens de Olympische Spelen van Tokyo 2020 was het duidelijk dat we zelfs in de ogen van het grote publiek en de wereld er nog steeds niet in slagen om seksistische dubbele standaarden en racistische maatregelen achter ons te laten.

De Olympische Spelen van Tokyo 2020 werden met trots gepresenteerd aan het publiek als de eerste "gender-gelijke Olympische Spelen ooit". Het argument was dat er bijna hetzelfde aantal mannelijke en vrouwelijke atleten zou zijn en een sportschema dat tijdens primetime-uren evenveel zichtbaarheid zou geven aan zowel mannen- als vrouwenevenementen. Het Internationaal Olympisch Comité (IOC) ging zelfs zo ver om te zeggen dat de Spelen van dit jaar een "mijlpaal in gendergelijkheid" vormen. Oh, wat zouden we zo graag willen dat dit waar was.

Van de seksualisering en controle van testosteronniveaus tot het beboeten van het Noorse strandhandbalteam voor vrouwen omdat hun korte broek te lang was, discriminatie blijft alomtegenwoordig in de sportwereld.

Dubbele normen

Niet alleen kreeg het Noorse beachhandbalteam voor dames een boete van € 1.500 omdat hun korte broek te lang was, maar de Britse paralympiër Oliva Breen kreeg voorafgaand aan de wedstrijden van 2020 van een official te horen dat haar slip te kort was. De Paralympiër bevestigde dat haar onderbroek binnen de kledingvoorschriften van de Olympische Spelen viel, waardoor atleten van haar afdeling gesponsorde uitrusting (de onderbroek) mogen dragen, zolang ze ook een vest of een nationaal tenue dragen. Hun outfits mogen niet "aanstootgevend of doorzichtig" zijn.

En hoewel handbal geen onderdeel was van de Olympische Spelen van Tokyo in 2021, blijft dit incident een sterke herinnering aan de flagrante seksistische dubbele moraal waarmee atleten elke dag worden geconfronteerd.

Seksistische ideeën plaagden ook de regelgeving van het IOC over testosteron. De Namibische atletieksterren Christine Mboma en Beatrice Masilingi waren op weg naar het winnen van Olympische medailles, maar hun snelle opkomst kwam nog sneller tot stilstand. De tieners werden verbannen van de Olympische Spelen in Tokio met de redenering dat hun testosteronniveau te hoog was. Dit nieuws kwam voor beiden als een schok omdat ze nog nooit eerder waren getest en geen reden hadden om aan te nemen dat hun natuurlijke hormonen niet op het "normale" niveau waren dat van vrouwelijke atleten wordt verwacht.

Een perfecte dubbele standaard: de wereld prijst Michael Phelps voor zijn natuurlijke, genetische voordelen; de grens is echter getrokken als het gaat om een ​​natuurlijk testosteronvoordeel voor vrouwelijke atleten.

Het zijn niet alleen de Olympische Spelen

De Amerikaanse atletiekster Alex Felix maakte haar zwangerschap in 2018 bekend aan haar sponsor Nike. Hun reactie? Ze hebben haar contract met 70% verlaagd en geen verzekering verstrekt als ze niet in staat was om terug te keren naar haar prepartum atletische capaciteiten / niveau.

Voor atleten is het verliezen van sponsors niet alleen het verlies van financiële middelen om te trainen. Het is vooral de atleet vertellen dat hij niet langer indrukwekkend genoeg is om te financieren. Het verliezen van sponsors is in zekere zin een manier om atleten zachtjes naar hun pensioen te duwen.

Reactie van Alex? Ze creëerde haar eigen merk Saysh, droeg op maat gemaakte Saysh-schoenen tijdens haar Olympische race en won haar 11e Olympische medaille op haar 5e Olympische Spelen in Tokio.

Na intense publieke verontwaardiging over deze expliciete daad van discriminatie, voegden Nike en verschillende andere sportkledingbedrijven moederschapsbescherming toe aan hun gesponsorde atleten. We kunnen alleen maar hopen dat deze kleine vooruitgang een golfeffect teweegbrengt en dat de sportwereld wakker wordt, de ogen opent en beseft dat er nog veel meer vooruitgang te boeken is.

We hebben nog een lange weg te gaan

Dit artikel behandelt slechts een klein deel van wat werkelijk een wereldwijd probleem is. De Olympische Spelen van 2020 werden over de hele wereld uitgezonden en dienden als het perfecte platform voor vrouwen om discriminatie te bestrijden en hun stem te laten horen. Helaas gebeuren dit soort incidenten overal, elke dag, en missen ze zo'n publiek platform, waardoor ze vaak onopgemerkt blijven en zeker niet de hand van bedrijven als Nike dwingen om hun beleid aan te passen.

Het is 2021, niet de 18e eeuw. Vrouwen moeten niet verteld worden wat ze wel en niet mogen dragen. Ze mogen niet worden gediscrimineerd omdat ze zwanger zijn. En van hen mag zeker niet worden verwacht dat ze zich houden aan regels die alleen voor hen zijn opgesteld en niet voor mannen.

Meer informatie: